[HOI3] Projekt Legion XII ( WWI ) - MP AAR

[rutherfrodo]

Długo nie było żadnego AARa, tak więc opiszę całą kampanię z widoku Bagietkowego Kraju, znaczy sie Francji.


Na początku wojny, pełna blokada morska Rzeszy. Pojawił się tylko mały, problem. Sterowiec którego nijak nie mogliśmy uszkodzić, nie mieliśmy myśliwców, a scouty nie robily mu żadnej szkody. Latał więc sobie taki nad naszą ponad 300 okrętową flotą i mieliśmy go głeboko w d***. Co jak się później okazało było błędem.





Na lądzie bez niespodzianek. Ruszyła Niemiecka ofensywa, trwają ciężkie walki o prowincję Nancy. Tracę na froncie pierwsze prowincje. Cofam się za rzekę. Holandia padła, Belgia jeszcze jako tako daje rade. W pogotowiu czekają brytyjskie korpusy.





Austro-Ciapkolandia ma poważne problemy z pokonaniem malutkiej Serbii. Sami Serbowie niszczą Arcemu w okrążeniu 2 dywizje. Lysy wykorzystuje tą nieporadność i próbuje desantu za pomocą kawalerii i milicji by trochę napsuć krwi Ciapkom





Na wschodzie nie było za wesoło. Gandalf jako ruski generał spisał się doskonale. Zatrzymał Niemiecką ofensywę. Nie powiem, że mu w tym nie pomogłem, bo w tym samym czasie wojska Francuskie wyprowadziły dużą ofensywę na zachodzie. Kuciek musiał cofać większość wojska ze wschodu, zostawił tylko tyle by utrzymali front. Reszta poszła na mnie, co dokładnie poczułem :c Co do Austro-Węgier, stały na froncie i nic nie robiły.








Na froncie zachodnim przepychanka. Lejemy się równo i nikt nie jest w stanie zdobyć na tą chwilę znaczącej przewagi. Odczuwam siłę niemieckich doktryn. Natomiast Kuciek bardzo się pilnuje, nie ma za frontem żadnych rezerw. Ja natomiast zawsze mam w pogotowiu korpus, lub 3. Na obrazku umierające dywizje arcego + kontynuacja mini desantu na Bałkanach. Przybywa Włoska odsiecz, Austria sama nie daje rady.


[img] https://i.solidfiles.com/AkYWWvVMZqgLY.jpg[/img]


Stało się to na co czekali wszyscy. Czyli pierwsze i przedostatnie spotkanie na morzu. Cała flota państw centralnych wpłynęła w POŁOWĘ połączonej floty Brytyjsko - Francuskiej. Co tu dużo pisać. Podziwiajcie widoki. Pod koniec bitwy dopłyneła druga część floty Ententy która pilnowała cieśnin Duńskich. Na ten widok resztki floty Centralnych uciekły do Hamburga, zostając tam do kolejnego ciekawego wydarzenia


[img] https://i.solidfiles.com/MgAWMzW8A82M8.jpg[/img]









Zaczynam tracić siłę na środkowym odcinku frontu, rozciągamy więc trochę siły Rzeszy na północ. Nancy i Bastogne stracone.





Niewiele dała nasza zabawa w Holandii, kolejne Niemieckie próby przełamania w Belgii. Dzieje się dużo, oprócz walki z przeciwnikiem trwa walka z modem. Walki wyglądają tu trochę inaczej. Przykładowo, na prowincji broni się jedna dywizja. Jest już wyczerpana walką, org blisko zera. Na tą prowincję wchodzi świeży korpus, jednak jest on w rezerwie. Tamta dywizja dalej walczy sama, przegrywa i wycofuje się z prowincji razem z gotowym do walki korpusem który nie zdążył wejść do bitwy.
Z tego tez powodu, przepychanki na froncie zachodnim, były dość ciężkie, dla obu stron.





Stało się to na co długo czekałem. Włoch zaatakował. Dzielne Włoskie korpusy musiały walczyć na południu z… milicją i garnizonami. Co jak widac wspaniale im wychodziło.


[img] https://i.solidfiles.com/QkNn3AgvKgD48.jpg[/img]


No niestety, ile moze wytrzymać milicja? Długo. Dopiero po miesiącu Włoskie jednostki przebiły się przez Francuskie posterunki graniczne. Nie wygląda to dobrze, ściągam rezerwy z Niemieckiego frontu.





Milicja panikuje i zaczyna się desperacji odwrót. Czyli to co Francuzi lubią najbardziej.  Włoska ofensywa w pełni. Jest gorąco. Na szczęście UK już płynie ze wsparciem. Z frontu “północnego” ściągam każdą wolną dywizje. Kuciek oczywiście wykorzystuje okazję i atakuje pełną mocą.








Udało mi się sformować za rzeką coś co można by nazwać linią obrony. Spora część jednostek milicji została skasowana. Były zbyt wolne by uciec od włoskich rowerów. Natarcie powstrzymuje chwilowo desant UK w Marsylii. Do piachu też idzie kilka dywizji włoskich.





Bo napsuć krwi Ree, Lysy decyduje się na desant na Sycylii za pomocą Rosyjskich komandosów. Przechodzimy bez większych problemów pod Neapol.






Więcej w drugiej i jednocześnie ostatniej części

[lysy]

Skoro Frodo nabrał ochoty do pisania, to ja dorzucę swój odcinek i obiecuję kolejny

Królewskie gołębie pocztowe dotarły na miejsce, w związku z tym za zgodą Jego Królewskiej Mości Jerzego V, przekazujemy co nastąpiło.
2 lipca 1914 (nie ten co powinien) Arcyksiążę odszedł w zaświaty. Po wypowiedzeniu wojny Serbii przez Austro-Węgry, do wojny przystępowały kolejne państwa. Rosja wsparła Serbię, natomiast Niemcy wypowiedziały wojnę Francji, Wielkiej Brytanii, Belgii, Holandii, Bułgarii, Rumunii i Grecji. Gdzieś w tym zamieszaniu, ktoś wypowiedział wojnę Czarnogórze. Narastające zaognienie sytuacji w kontynentalnej Europie zmusiło Admiralicję do wdrożenia planu blokady państw Centralnych. W tym celu zostały zaangażowane wszystkie siły podwodne Francji i Wielkiej Brytanii.


Pod koniec lipca sytuacja na frontach lądowych w Europie była raczej spokojna. Na zachodzie Francja wraz z Wielką Brytanią zabezpieczyły francuskie pogranicze z Niemcami oraz część Belgii. Na wschodzie Niemcy ze sporymi trudnościami wypierały Rosję z terenów nad Wisłą, natomiast Rosja zajęła teren Wiednia w Karpatach. Na południu Austro-Węgry z jeszcze większymi problemami atakowały Serbię i Czarnogórę.


Na Bałkanach Arcyksiążę przyjął taktykę zdobywania terenu minimalnymi siłami. Całość tego ataku wg depeszy z Belgradu, wyglądała na nieprzygotowaną.


Jakimś cudem ten minimalizm przyniósł pierwszy sukces. Po długim rajdzie, jedna samotna arcyksiążęca dywizja zajmuje stolicę Czarnogóry, która tym samym kapituluje.


Na Morzu Północnym Royal Navy wsparta przez okręty francuskie, blokowała wyjścia z portów flocie niemieckiej. Na północ i zachód od Półwyspu Jutlandzkiego, Ententa zgromadziła dwa ugrupowania floty. Północna flota zabezpieczała wyjście z cieśnin duńskich, natomiast zachodnia bezpośredniego wyjścia z Kanału Kilońskiego. W między czasie, po drugiej stronie dokonano zmian w dowodzeniu, gdzie całością operacji na morzu miały dowodzić Włochy. Spokojne pilnowanie portów niemieckich przerwało nieoczekiwane zdarzenie.


Na przełomie lipca i sierpnia doszło do pierwszych w historii starć powietrznych. Póki co, ten środek walki, mówiąc kolokwialnie, jest g... warty.


W innych częściach świata na wzmiankę zasługują walki w Afryce Południowej. Niemieckie dywizje pod włoskim dowództwem (sic!) zaatakowały z terenu Namibii oraz Niemieckiej Afryki Wschodniej. Ofensywa ta przebiegała bez większego problemu, gdyż RPA nie posiadało dostatecznych sił. Również w środkowej Afryce póki co, wojska państw Centralnych zdobywają powoli teren.


Po upadku Czarnogóry sztab Admiralicji podjął decyzję o ograniczonym zaangażowaniu na Bałkanach. Po ściągnięciu korpusu kawalerii z Londynu oraz korpusu garnizonowego z Egiptu, rozpoczęto desant wokół Dubrownika.  


Na początku sierpnia dalej było więcej znaków zapytania niż odpowiedzi. Rosja z całych sił hamowała ofensywę niemiecką na wschód od Warszawy. Francja boksowała się z Niemcami w okolicach Luksemburga, natomiast Serbowie dzielnie stawiali czoło najeźdźcy z północy.


Desant brytyjski wyszedł lepiej niż zakładano. W szeregi austro-węgierskie wdzierała się chwilowa panika, jednak pewne uspokojenie ich działań nastąpiło wraz z przybyciem włoskiego wsparcia.


Admiralicja postanowiła spróbować wykorzystać nadarzającą się okazję i w okolicach Mostaru okrążyć 3 dywizje włoskie. Wróg także miał swoje plany. Przede wszystkim, dążył do zmniejszenia obszaru desantu koło Dubrownika. Najciekawiej było jednak na dalekim zapleczu serbskim.


Drugi "cwany" rajd nie udał się. Serbowie wzięli do niewoli całą dywizję piechoty Wiednia


Aby zahamować przysyłanie brytyjskich posiłków, Arcyksiążę rzucił do walki swoją śródziemnomorską flotę. Tym sposobem doszło do I bitwy koło Dubrownika, gdzie Austro-Węgrzy  przepędzili do portu w Dubrowniku, transportowce brytyjskie.


Dzień później doszło do II bitwy koło Dubrownika. Tym razem trzy krążowniki brytyjskie (przy stracie jednego) przepędziły wroga do jego portów. Na lądzie brytyjskie okrążenie koło Mostaru nie udało się. Na domiar złego, całkowitą inicjatywę na lądzie przejęły państwa Centralne. Nie pozostawało nic więcej jak wycofać się do portu. Koło Splitu jedna dywizja garnizonowa musiała się poddać, natomiast w Dubrowniku trwał wyścig z czasem. Kto będzie kontrolować ten port? Sukces włoski odciąłby drogę odwrotu sił Londynu. Zachowanie kontroli nad tym portem przez Wielką Brytanię, dawało szansę na ewakuację.


Jednak 2 sierpnia walki na Bałkanach zeszły na daleki plan. Na Morzu Bałtyckim siły rozpoznawcze koło Rostocku i Kilonii doniosły o ruchu wrogiej floty. Po nadaniu meldunków do sztabu Admiralicji, oba patrole przepadły bez wieści (4 okręty). Czas płynął. Nerwy były coraz większe, gdyż nie wiadomo, którędy flota państw Centralnych uda się na Morze Północne.


3 sierpnia wszystko było już jasne. Na wodach Zatoki Jutlandzkiej starły się dwa ugrupowania po około 200 okrętów każdy. Sztab Admiralicji ściągał posiłki w zagrożony rejon. Jako pierwsza z zachodu miała dotrzeć eskadra krążowników liniowych. W tym czasie admirał Jellicoe robił to, na co czekał całe życie.


Po godzinie walki było wiadomo, że z północy zdąży dotrzeć także drugie ugrupowanie Royal Navy. Niedługo potem bitwa dobiegła końca. Flota państw Centralnych, po utracie 68 okrętów, wycofała się do Hamburga. Royal Navy i Marine Nationale po utracie tylko 5 okrętów i odesłaniu nielicznych uszkodzonych okrętów do stoczni, pilnują wroga po jego klęsce.


Kilka dni później na Bałkanach doszło do ostrego kryzysu pośród obrońców Dubrownika. Siły włoskie zyskiwały zdecydowaną przewagę. Był nawet moment, że Włosi wygrali walkę o miasto, jednak jako pierwsze weszły do Dubrownika siły brytyjskie nadciągające z północnego-wschodu. Aby jakkolwiek wesprzeć atak na ten port, Wiedeń posłał do walki resztki swojej śródziemnomorskiej floty. Po III bitwie koło Dubrownika, na Morzu Śródziemnym zapanowała Ententa. Walki na lądzie trwają, jednak siły brytyjskie dalej stawiają zacięty opór.


Garść statystyk
Dane Francji i Rosji może ujawnią sami władcy Ja natomiast, przedstawiam Wielką Brytanię oraz resztę państw AI będących w Entencie.
Wielka Brytania








Straty na morzu do 14 września 1914.

[rutherfrodo]

Okiem Francji część druga.



Niemiecki atak chwili zatrzymany, w Ste Menehold powstała ziemia niczyja. Żadna ze stron nie jest w stanie utrzymać tej prowincji, lub też zdobyć którąś obok. Tak więc zostawiliśmy ten ugór z wyzerowaną infrastrukturą po długich i ciężkich walkach.





Zapomniałem o screenach, bo było tak gorąco na Włoskim froncie. Włoskie dywizje udało mi się zatrzymać dopiero w pobliżu granicy z Niemcami. Objechały dookoła Szwajcarię i chciały zaatakować front Niemiecki od tyłu. Sprytnie. Włoch stracił w tym miejscu chyba 3 dywizje. Po dłuższym czasie i 3 korpusach zerwanych z frontu niemieckiego wróciliśmy do punktu wyjścia. Czyli granic właściwych. Duże walki odbywały się w rejonie Barcelonette gdzie Ree kilkukrotnie przełamał Francuską obronę, sam nie był też w stanie zbyt długo tego rejonu utrzymać. Sytuacja podobna jak na poprzednim screenie. Tylko, że tutaj nikt nie odpuszczał. Infrastructure = 0.





Sytuację Włocha uratował Niemiecki korpus, bez niego byłyby problemy z zatrzymaniem naszej wspaniałej kontr ofensywy. Do walki wchodzi też kilka jednostek Austro - Węgier.





Przełamanie Niemieckiego frontu pod Longyon. Zdecydowałem się wkroczyć w końcu do lekko odbudowanego Ste Menehold i zaatakować tę prowincję z 3 kierunków. Opłaciło się. 2 korpusy które stały w rezerwie wchodzą w wyrwę i przeganiają coraz dalej Niemiecki korpus. Kuciek ściąga rezerwy i wypycha mnie na prowincję wyjściowe. Zajmowałem 3 może 4 prowincje i zmuszony byłem się cofnąć. Manewr powtarzałem 3 razy, Kuciek ostatecznie odpuścił prowincje Longyon.





Wykorzystując zamieszanie na zachodzie. Łysy przeprowadza desant w północnych Niemczech. Wspierają go 2 korpusy Francuskiej kawalerii. Kuciek zmuszony jest ściągnąć rezerwy z obu frontów. Na miejsce zostają też wysłane niewielkie jednostki Austro-Wegier.








Sytuację wykorzystuje też Gandalf, wysyłając swoją kawalerię do Szczecina. Z zadaniem zdobycia słabo bronionej stolicy imperium. Mieszkańcy Berlina zaczynają panikować Jak się domyślacie, nic z tego nie wyszło. Garnizon Berlin wytrzymał atak, jednostki Rosyjskie zostały wybite do nogi.





Tutaj któryś z ataków pod Longyon. To był chyba ten ostatni, mający przycisnąć Niemca. Jednoczesny atak na zachodzie., desant w Hamburgu ( cała flota Centralnych poszła na dno ) i Rosyjska ofensywa na wschodzie. Trzeba przyznać, że Niemiec miał naprawdę ciepło.





W tym całym chaosie zapomnieliśmy trochę o północnym wybrzeżu. Gdzie zostały same jednostki Belgijskie. Nie zauważyliśmy więc Niemieckiego ataku. Straciliśmy Dunkierkę, na szczęście na krótko. Łysy męczył tyły Niemca desantami.





Oczywiście desant na północy Niemiec został w końcu zmuszony wycofać się do portów i wracać do UK. Kuciek próbował zastosować sprytną taktykę. Zostawiając pustą prowincję przejętą UK w głębi lądu, i atakował jednostki znajdujące się w porcie w Hamburgu. Nie mogły się one wycofać na okręty, wracały na tą pustą prowincję odciętą od morza. Gdyby udało mu się wygrać bitwę o Hamburg. Stracilibyśmy wszystkie jednostki wysłane do desantu.  



Tymczasem na wschodzie. Kuciek nie docenił / zapomniał o tym że ma Gandalfa. Ten to wykorzystał, okrążył i zniszczył kilka dywizji Niemieckich. Jednocześnie wypychał ze swojej ziemi resztę armii Centralnych.





Długo oczekiwana ofensywa Austro-Węgier. Całą kampanię żołnierze siedzieli w okopach i jedli kiełbaski. Nic więcej. Tereny Ukrainy są zagrożone. Rząd Francuski zdecydował się wysłać do Odessy korpus Legii Cudzoziemskiej. Gandalf, trochę za bardzo osłabił ten odcinek, na rzecz walki z Rzeszą.









Długo głowiliśmy się, co zrobić by złapać opór państw centralnych. Nasi szpiedzy donieśli nam, że Włochowi zostały opary manpowera (10? 15? ). Biorąc pod uwagę intensywność walk na granicy. Były to dwie większe bitwy.  
Dodatkowy atut chłopaki z Centralnych sprawili nam sami, chyba w prezencie. vonRee przeszedł jako dodatkowy gracz na Austro-Węgry, pomóc Arcemu w ofensywie na wschodzie. Tym samym wszystkie jednostki Włoskie przeszły pod kontrolę AUW. Domyślaliśmy się, że Ree siedzi głównie w okienku AUW zerkając na Włocha raz na 10-15 minut.


Odpowiedź przyszła sama. Desant na Włoski but. Pierwszy cel, Wenecja. I okopanie się alpach przy jednoczesnym odcięciu całej armii walczącej na granicy Francusko - Włoskiej. Okazało się, że stacjonuje tam jednostka AUW. W przypadku desantu od razu obaj ( Ree i Arcy ) dostaliby informację o ataku.


Lysy wycofał się pod port w Genoe gdzie stały jednostki Włoskie. Tak więc. Ruszyliśmy z ostatnią operacją tej kampanii.





Komputer Ree chyba nie wytrzymał tego napięcia. Chłopaki zauważyli desant w momencie gdy mieliśmy zajęte chyba 5 prowincji. Trwa paniczna ucieczka Włoskich jednostek. Francuzi i Brytyjskie korpusy ekspedycyjne atakują nie patrząc na straty, byleby tylko nie dopuścić tej armii do sił desantowych które mogłyby nie wytrzymać starcia. Włoch ma bardzo duży Surrender Progress. W tym momencie wystarczy, że zajmę prowincję obok której się desantuję z Adriatyku.





3 dni później, kawaleria zajmuje wszystkie najbliższe prowincje z Victory Points. Włoch kapituluje, wraz z nim poddaje się reszta państw Centralnych. Kampania Legion XII zostaje zakończona.